Sexueel misbruik in de familie
Toch niet bij ons...
Zo onvoorstelbaar het ook moge lijken, voor veel meisjes en jongens is het de werkelijkheid. Ze worden sexueel misbruikt door de vader, de grootvader, de oom, de broer, door de huis-vriend die praktisch tot de familie behoort, soms ook door de moeder of tante, door mensen die ze vertrouwen, van die ze houden, van die hun existentie afhangt. Daar, waar ze bijzonder veel geborgenheid en zekerheid zouden moeten vinden, in hun eigen huis, in hun kinderkamer, in bad of in bed zijn ze aan het geweld uitgeleverd.
Voor vele betrokken meisjes en jongens begint het sexuele misbruik door familieleden al bijzonder vroeg, soms al als baby of kleuter. De dader verstopt de misdrijven vaak in het spel, in de zorg of in lichamelijke onderzoeken. Hij organiseert dergelijke spelletjes dermate handig dat het kind volkomen verward is, aan de eigen waarneming twijfelt en dus maar lijdt zonder iets te zeggen.
Juist een familielid heeft veel mogelijkheden, om zich van het zwijgen van het meisje of van de jongen te verzekeren, door de liefde en afhankelijkheid uittenutten. Hij kent alle voorliefdes, alle zwakke punten en alle behoeften van het kind en kan het daarmee chanteren.
Bij voorbeeld:
Als je iets zegt, moet ik de gevangenis in, je broers en zusjes en jij, jullie worden in een tehuis geplaatst, dan moeten we je hondje een spuit laten geven, je mama is helemaal alleen en heeft geen geld en jij bent schuld!
Deze voorstelling is ondraaglijk voor een kind, en dus zoeken meisjes en jongens vaak de schuld bij zichzelf of geloven noodgedwongen de uitvluchten van de dader. Bovendien voelen ze zich verantwoordelijk voor het bijeenblijven van de familie, voor het welzijn van de ouders en broers en zussen, voor een aangename sfeer in de familie. Ze zwijgen omdat ze geloven dat het hun fout is als de familie uit elkaar gaat. Velen houden het sexueel misbruik ook uit omdat ze hopen, zo hun jongere broertjes en zusjes tegen sexuele misdrijven te kunnen beschermen.
Lieve moeders,
misschien zegt u nu heel spontaan:
En de moeder? Die moet het toch weten als er zoiets in de familie gebeurt. Ik in ieder geval , zou het direkt merken.
Snel gezegd, maar denkt u zich eens in de situatie van een moeder in, wiens man het eigen kind misbruikt:
De dader weet, dat het voor hem gevaarlijk is, als het meisje of de jongen de moeder in het vertrouwen neemt. Dus probeert hij systematisch, het kind van de moeder te vervreemden, door b.v. te zeggen:
Je moeder houdt niet van jou, je hebt alleen maar mij. Ze zal heel kwaad worden als je iets zegt. Ze gelooft je niet of ze zal denken dat je slecht bent en een leugenaar.
Of:
Je moeder zal heel bedroefd zijn, als ze ervan hoort. Ze zal huilen, misschien wordt ze ziek en sterft.
Dus probeert het kind, de moeder niets te laten merken, om haar leed te besparen. Misschien voelt zij dat er met haar dochter of haar zoon iets mis is, dat zij/hij bedrukt is, zich van haar afkeert. Maar de gedachte aan de mogelijkheid van sexueel misbruik--en dan ook nog in de eigen familie--komt niet in haar op. Het kind zou een koppigheidsfase kunnen doorlopen, ontwikkelingsstoringen kunnen hebben: dat zijn mogelijke verklaringen. Wie zou er ook aan denken, dat een geliefde en vertrouwde mens, die je van binnen en buiten denkt te kennen, het kind zo iets afschuwelijks zou kunnen aandoen?
Zelfs als de moeders een voorgevoel hebben van een misbruik of ervan op de hoogte gebracht worden, is de gedachte dermate onvoorstelbaar dat ze het vaak niet kunnen geloven. Een moeder in een dergelijke situatie bevindt zich in een schoktoestand, ze is ten zeerste gekwetst en voelt zich bedrogen. Ze heeft veel ondersteuning en ruggesteun nodig, om deze kwetsing te overkomen en aan de verantwoording, die ze voor haar kind heeft, te voldoen. Het feit dat de moeder het misschien niet merkt, als een familielid misbruikt, wekt een gevoel van onzekerheid. Liefst zou men direkt willen zeggen: "Nou dat is onzin, bij ons gebeurt zoiets in ieder geval niet!
Dat klopt heel vaak maar het kan ook anders zijn. Dat betekent niet, dat u als moeder nu constant wantrouwend moet zijn tegenover uw man, vader of broer. Vertrouwen is onontbeerlijk in een familie en tussen partners.
Maar vertrouw ook op uzelf, volg uw gevoelens als u denkt, dat iets niet klopt. Laat u van niemand uw eigen waarnemingen uit het hoofd praten; geloof niet blind diegene, die misschien zegt dat u hysterisch bent of zich iets inbeeldt. Als de op vertrouwen berustende relatie tussen u en uw kind dermate achteruitgaat, zodat u er een ongoed gevoel aan overhoudt, moet de oorzaak niet altijd een sexueel misbruik zijn, misschien heeft uw kind ook andere zorgen.
Zoek raad bij een consultatiebureau, spreek erover, u heeft recht op ondersteuning en hulp.
--------------------------------------------------------------------------------
Lieve vaders,
misschien voelt u zich als vader in deze discussie over de problematiek van het sexueel misbruik niet op uw gemak, misschien zelfs aangevallen, of u vreest van vrouwen in uw omgeving wantrouwend bekeken te worden. Het kan zijn, dat u ook onzeker bent hoe u met meisjes en jongens moet omgaan. Vele vaders zullen zich afvragen:
Mag ik nog steeds mijn dochter mee in bad nemen?!
Is het wel goed als ik mijn zoontje knuffel?!
Zou het niet uiteindelijk verkeerd worden geinterpreteerd als ik me veel om mijn kinderen bekommer?!
Deze onzekerheden zijn begrijpelijk, ze zouden er echter niet toe moeten leiden dat vaders het teder en liefdevol contact met hun dochters en zonen beperken of erger nog, niet meer deelnemen aan de opvoeding van de kinderen. Dergelijke onzekerheden hebben vaak zelfs een positief effect, omdat ze tot een actieve uiteenzetting met het probleem leiden.
Het is belangrijk en juist, dat u vanaf de geboorte van uw kind in hetzelfde mate als de moeder aan de verzorging van en de zorg voor het kind deelneemt en het met vaderlijke liefde omzorgen. Ja, al voor de geboorte zou u zich aktief op uw rol als vader moeten voorbereiden. Afgezien van het feit dat het omgaan met kinderen een verrijking is, leert u op die manier de behoeften en gevoelens van uw dochters en zonen vanaf het begin goed kennen. Dat helpt u ook te herkennen, wanneer uw kind het slachtoffer van sexueel misbruik is geworden en ermee omtegaan.
Wat het lichamelijk contact tussen u als vader en een meisje of jongen betreft, geldt voor u hetzelfde als voor iedere volwassene: let precies op uw eigen gevoelens en op de reacties van het kind. Dat wil zeggen:
Als u het bijvoorbeeld raar vindt, met uw dochter of uw zoon een bad te nemen, omdat u sexuele gevoelens vreest of voelt, dan moet u voor uzelf en zodoende ook voor uw kind de grenzen trekken. De verantwoording is bij u.
Voor het geval dat u al eens eerder de ervaring heeft gemaakt, dat kinderen u sexueel aantrekken, dan kan en moet u verantwoordelijk handelen. U moet weten dat u meisjes en jongens met dergelijke gevoelens in ieder geval schaadt. In dit geval zou u dus absoluut professionele hulp moeten gaan zoeken, bij een adviesbureau b.v.
Op de reacties van het kind letten, betekent: accepteer onmiddelijk als het meisje of de jongen ongenoegen uit of zich verweert bij lichamelijk contact. Veel kinderen doen dat niet luidkeels, maar met terughouding, want ze willen de volwassene niet bruuskeren. Respecteer daarom ook de kleinste tekens, zoals afkeren, het gezicht vertrekken, het lichaam verstijven, enz. Uw dochter of uw zoon zal gemakkelijker kunnen praten indien u vanaf het begin een open relatie aanmoedigt, zoals tussen partners, een relatie waarin het kind alle gevoelens kan openleggen zonder te hoeven vrezen, dat u ontgoocheld of kwaad bent.
Voor een vader, die zich van zijn verantwoordiging bewust is, is het absoluut noodzakelijk dat hij zijn rol als man overdenkt door het gesprek met andere mannen en de aktieve uiteenzetting met vrouwen te zoeken.
Als u bovendien de gevoelsuitingen van de kinderen accepteert - al is dat soms vermoeiend - en vrouwen, meisjes en jongens binnen en buiten de familie als gelijkwaardig en als partner behandelt, dan levert u uw noodzakelijke bijdrage tot preventie van sexueel geweld.
